Maak een eind aan de 'samenzwering van de stilte'

http://youtu.be/ZQ6czSKE1gg (Video Volunteers)

Verval openbare orde en gezag
Lokaal correspondente Alka Mate, zelf ook een voormalig Dalit-rechtenactivist, begon met het verzamelen van bewijzen op video en getuigenissen die in detail het totale verval van de openbare orde en gezag beschrijven. Alka stond erop dat standpunten van de gemeenschap, met inbegrip die van Khobragade’s familie, met betrekking tot de verbranding naar buiten moesten worden gebracht.

Ze hoopte dat die versie de schade zou rechtzetten die is toegebracht door de lezing van de politie over de gebeurtenissen, waardoor Sanjay’s vrouw, Devkabai, erbij betrokken raakte. Het uiteindelijke doel was om genoeg druk uit te oefenen op de overheid om een gedegen onderzoek en een rechtszaak te bewerkstelligen. De verdachten leken namelijk banden met de politie te hebben.
De media begonnen ook om het verhaal naar buiten te brengen. Veel minder kranten en tv-zenders brachten het nieuws op nationaal niveau; minder nog rapporteerden het verhaal als de kaste-gerelateerde gruweldaad die het in feite en noemden het in plaats daarvan het resultaat van een uit de hand gelopen mislukte buitenechtelijke relatie.

Een van de eerste rapportages over de zaak Sanjay in een toonaangevende Indiase krant verlustigde zich in de schunnige details van deze theorie. "Dalit-man in brand gestoken door vrouw, minnares", las de kop. In de dagen daarna publiceerde dezelfde auteur nog drie artikelen, telkens weer de betrokkenheid van Devakabai en haar 'lover' Raju bij de misdaad suggererend. Een andere kop was: "Politie zegt nu dat vrouw haar Dalit-man in vuur en vlam zette". Het artikel gaat verder met de toelichting dat de familie Khobragade en Dalit-rechtengroepen deze bewering aanvechten. Maar het andere standpunt, vanuit de Dalit-rechtengroepen, werd beperkt en neerbuigend gepresenteerd.

Onverschilligheid
Dit was niet de eerste kastengerelateerde gruweldaad waar ik van hoorde of die ik belichtte in de loop van een campagne. Maar naarmate we verder in de kwestie doken voelde ik een overweldigend gevoel van onverschilligheid van de rest van de wereld. Waarom doet de politie geen fatsoenlijk onderzoek naar dit voorval? Waarom werden onschuldige mensen hierin meegesleurd? En waarom in ’s hemelsnaam doen de media geen correct verslag van dit verhaal? Afgezien van een paar lokale protesten georganiseerd door Dalit-mensenrechtenactivisten en wat sympathisanten op internet kan het weinig mensen iets schelen. Een half jaar later is het een gevoel waar ik niet van af lijk te komen.

Sinds november is er sprake van een gestage, zij het karige, stroom van meldingen van kastenmisdaden uit het hele land, van Bihar tot Maharashtra. In die maand verscheen het ‘grootste kastenonderzoek’ in India en was er de ‘drievoudige Ahmednagar-moord'. Die laatste is een bijzonder gruwelijk voorbeeld: een hele familie werd afgeslacht gevonden en hun lichamen werden in putten gepropt in een dorpsveldje in het dorp Jhavkheda in Maharashtra.

Het is als een déjà vu: 45 dagen na deze misdaad is de enige arrestatie die van een familielid van de overledene, ondanks dat het feit er verdachten uit de hogere kasten werden genoemd. De media kiezen opnieuw de invalshoek dat het om een buitenechtelijke relatie gaat en bagatelliseren de kaste invalshoek. Een onderzoeksrapport constateert dat de genoemde verdachten connecties hebben met mensen in de overheid. En nog steeds hebben de moorden geen blijvende invloed op het publieke geweten van het land.

Kastensysteem realiteit van 200 miljoen mensen
Het kastensysteem is niet iets uit de geschiedenisboeken, maar realiteit voor ruim 200 miljoen mensen in India. Iedere 18 minuten wordt er in India een misdrijf gepleegd tegen een Dalit. Een meerderheid van de burgers van een land dat zichzelf ziet als een van de snelst groeiende economieën van de wereld kijkt de andere kant op als er weer sprake is van een geval van ‘onaanraakbaarheid’.

Politici, hoeders van de wet en journalisten doen hetzelfde. Geen van deze drie groepen heeft de moeite genomen om het probleem op een manier te benaderen die zo tot de verbeelding van het land spreekt dat zowel de gewelddadige als de meer geniepige kant van discriminatie wordt bestreden.

De desinteresse van de staat blijkt duidelijk uit het feit dat noch de centrale noch de deelstaatsoverheden ooit een onderzoek naar de voortdurende praktijken van onaanraakbaarheid heeft uitgevoerd. De weinige beschikbare onderzoeken zijn uitgevoerd door maatschappelijke organisaties. In plaats van deze te gebruiken als middel om het probleem aan te pakken negeren overheden deze signalen door het bestaan van onaanraakbaarheid te ontkennen. Zo heeft bijvoorbeeld Narendra Modi toen hij premier van Gujarat was, keer op keer geweigerd om de verschillende onderzoeken serieus te nemen waarin de discriminatie waarmee Dalits in zijn deelstaat werd beschreven. De Nationale Commissie voor kastelozen deed er twee jaar over om grote hoeveelheden bewijs te erkennen die door Video Volunteers op camera zijn vastgelegd als onderdeel van haar campagne genaamd “Artikel 17: Beëindig Onaanraakbaarheid”.

Openbare woede nodig
Maar kunnen we gezien de huidige stand van zaken die onaanraakbaarheid ooit beëindigen? Ik vraag me af of het veranderen van de manier waarop deze verhalen worden gerapporteerd de manier kan veranderen waarop het land reageert op kastengerelateerde misdaden. Er is wat dat betreft een precedent: er was enorm veel openbare woede in het land nodig voordat een begin werd gemaakt met het aanpakken van kwesties als geweld tegen vrouwen en corruptie. Net zoals voor Nirbhaya [de verkrachte vrouw in Delhi] en net als voor het stoppen van corruptie, hebben we een collectief gevoel van verontwaardiging tegen kastendiscriminatie nodig.

De media - zowel de alternatieve als de mainstream pers - moeten samenwerken om het probleem prominent aan de orde te stellen. De reportages over deze misdaden mogen niet langer sporadisch zijn. Men kan het niet langer veroorloven om het alleen over moorden en verkrachtingen te hebben, terwijl de meer subtiele praktijken van onaanraakbaarheid zich manifesteren als segregatie op scholen, het voortbestaan van handmatig poepruimen, kastengerelateerde huwelijksadvertenties etc.

En wij, wij kunnen niet stilzitten en passief dit nieuws consumeren als het probleem van ‘anderen’. Wat voor de wet een misdaad is kan alleen blijven bestaan op zo'n grote schaal als het ondersteund wordt door een ‘samenzwering van stilte’. Het is tijd om dat te veranderen. Het is tijd om zich uit te spreken, om te worden gehoord.


Huffington Post en Video Volunteers
Deze blogpost is onderdeel van een serie, geproduceerd door The Huffington Post en Video Volunteers, in combinatie met de lancering van HuffPost India (8 december 2014). Video Volunteers brengt vrouwen en mannen uit India's meest gemarginaliseerde gemeenschappen vaardigheden in videojournalistiek en belangenbehartiging bij, waardoor ze verhalen uit hun gemeenschap naar buiten kunnen brengen die onderbelicht zijn, en actie kunnen ondernemen om het onrecht van de armoede, onrechtvaardigheid en ongelijkheid recht te zetten. Voor meer informatie over Video Volunteers, zie: http://www.videovolunteers.org/.